HOŞGELDİN! NİYE GELDİN! Sonunda geldin. Uzun ve yorucu baharlar yaşadım yokluğunda. Aşka yeşillenirken dallar, yüreğim isynanlardaydı sensiz geçen zamanlara. Bilirmisin kaç mumun büyüsünde diledim seni, kaç yıldız kayarken ümitsiz umutla doldurdum yüreğimi. Yalan sevdalar peşinde koşup yorulurken sendin hayalimdeki sevgili. Hiç dokunulmamış düşlerle bekledim seni. Biliyordum aslında rüyalarını süslerken buğulu yüzüm, aslımı hayal ediyordun. Sende benim gibi yorgundun belki, belkide hiç günahsız beni bekliyordun! Buldun ya beni, kadehlerimi kahkahalarla doldurdun ya. Yakalıyamıycağımdan korktuğum hayatın tam ortasında, bir büyü gibi dağıldın ya hayatıma. Evet buydu jülietin uğruna öldüğü, anqulusu lanetli kılan duygu bu. Beni sokaktaki her hangi biri olmaktan farklı kılan. Sebepsiz gülümsemelerimin sebebi sen, nerdeydin bunca zaman? Zamanmı koşuyor ardımızdan yoksa bizmi akıyoruz zamanın içinden, günler...aylar...yıllar... Ve bir sabah, yada öğlen yada akşam bilmiyorum, hatırlamıyorum, yine aynı sokakta karşılaştığım o yabancı. Yüzlerimizde herkez kadar sıradan bir ifade. Mevsimsiz esen rüzgardan daha soğuk birer merhaba neyse ellerindeki sıcaklık tanıdık hala. Yine aynı masada bakışmalar susmalar ardı sıra. Sonra sessizliği bölen bir ayrılık bahanesi sıkıştırılır araya. Aslında bütün suç bende gibi saçma sapan bi dolu söz... Kalkıp tek başıma yürümeye başladığım o uzun yol, bitmiyen, adım attıkça dahada uzayan o yol. Ve yolun sonunda, beni bütün bu acılı ve yorgun yürüyüşten kurtaran bank. Bir sigara... denize dalmış herkezin bahsettiği, gerçekten bulununca hiç bitmeyeceği söylenen aşkı düşünürken, yanıma oturan gözleri deniz mavisi , saçları gece gibi siyah hayallerimdeki o adam. Hoşgeldin! Niye geldin!...                                                            EBRU KÜÇÜKBAŞ