BULDUM

yorgunum...

yoruldum yaşamak denen bu oyundan

dizlerimde kalan dermansızlığa inat

adım atamaya çalışmaktan yoruldum.

boğuldum...

bi umut kurduğum pembe düşlerime inat

etrafımı çepeçevre saran

bu grilikten boğuldum.

tutundum...

her tökezleyişimde

adına aşk dedikleri

külliyen yalan sevdalara tutundum.

vuruldum...

babam küçükken öğretmişti

en değerli hazinen arkadaşlarındır diyerek

ben en güvendiklerim tarafından vuruldum.

tutuldum...

seviyorum, istiyorum

umutlarım, hayallerim

tek doğru benimkiymiş gibi

kendime tutuldum.

kovuldum...

hep onuncu bi köy olurmuş dedim

inanadıklarımdan vazgeçmedim

ben onuncu köydende kovuldum.

savundum...

özgürlük hayat

hayat aşk

aşk nefes almak

dedim savundum.

unutuldum...

sevdim

yenilmişliğimi, yorgunluğumu

değerlerimi hiçe saydım

meğer oda yetmezmiş

gün geldi unutuldum

umdum...

ışıksız  bakan gözlere

ümitsiz susan sözlere inat

pembe hayaller kurdum

ve hayattan küçücük bir mucize umdum.

buldum...

sonunda yaşamanın yolunun

her güne yeni bir yaşam

her yaşama yeni bir aşk

her aşka yeni anılar

ve her anıyı

unutabilicek güce

sahip olmaktan geçtiğini buldum.

         
                Ebru KÜÇÜKBAŞ