BECEREMEDİK SEVMEYİ Beceremedik sevmeyi... Kavuşmayı hayatın tabusu sandık. Korktuk ağdalı sarılmalardan. Bozdurup bozdurup harcadık afilli aşk cümlelerini. Kırıntısı kuş karnını doyurdu. Paydası yetmedi aç gözlü acıya bağımlı düşlerimizi doyurmaya. Yazık ettik aşka. Üçle beş arası çay saatlerinde. Oysa ana öğündü beş vakit beş duyuya. Reçetesiz ilaçtı öpüşmek çatlamış dudaklardaki yaraya. Düşleyemediğimiz düşler tanıktı, gözlerinin değmediği bakire kahkahalarıma. Bahanesi yoktu aşkın. İki kere çaldı kapıyı. Sanırım biz uyuya kalmışız. Duymadık bu yüzden kayıtsız kaldık. Fikrin fikrimle oynaşırken. Aşk bir beden büyük geliyordu yarı üryan düşlerimize. Pencereden bakıp göremediğimiz bir suretin, içimizdeki yansıması mıydı bizi korkutan. Kelimeleri çaresiz bırakıp. Hiç bir imgeyle tanımlanamayan. Beceremedik biz sevmeyi... Oysa iki asi, iki deli şairdik. Acıya umut katan umuttan şiir yapan. Hayata anlam yüklerken aşkın anlamını unutan...                                     ebru küçükbaş