tarif mi ediyim seçemediğim senleri yoksa ruhuma dolanmış bi dolu benleri hangisine küfretsem kaybederken canım acır canıma sarılır bir dolu azap ağlarım. ben yok olurken seni hiç varolmamış sayarım bilirim; fazlasını bilmek acıdan fazlasını verir bazen yada alır neme lazım lugatıma bi dolu vazgeçmişlik sözü eklemem en başından vazgeçmişimdir zaten seni seçerken suçlamam gidişini izlerken ardına döküp saçtıklarını kim toplıycak demem bilirsin, zaten hep dağanık yaşarım ben sararım yaramı beyaz bir tütün kağadına içime çekip sindirmek zaman alır belki ama yoruldum demem derdim kendimleyken vazgeçmem sana ihanetim kendimedir bütün bu eziyetse kendimi sevdiğimden neden diye sorasım gelir bazen vazgeçerim hala yaşıyorken karanlığa sırtımı dönmeyi öğrendiğim günden beri ağlamam dizlerim kanarken çekip gitme zamanı gelir sonra yaslarım karanlığın en soğuk yüzüne başımı ruhumun yansıması kaybolana kadar üşürüm üşüdükçe aslını arar bölünmüşlüğüm sen derim sonra sen yaptın herşeyi sen olmaktan vazgetiğimde ölürsün ağlarım, ağlarım... (hep yalan söylerim zaten.)                                    Ebru Küçükbaş